قَوْلٌ مَعْرُوفٌ وَمَغْفِرَةٌ خَيْرٌ مِنْ صَدَقَةٍ يَتْبَعُهَا أَذًى وَاللَّهُ غَنِيٌّ حَلِيمٌ ﴿۲۶۳﴾ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تُبْطِلُوا صَدَقَاتِكُمْ بِالْمَنِّ وَالْأَذَى كَالَّذِي يُنْفِقُ مَالَهُ رِئَاءَ النَّاسِ وَلَا يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ فَمَثَلُهُ كَمَثَلِ صَفْوَانٍ عَلَيْهِ تُرَابٌ فَأَصَابَهُ وَابِلٌ فَتَرَكَهُ صَلْدًا لَا يَقْدِرُونَ عَلَى شَيْءٍ مِمَّا كَسَبُوا وَاللَّهُ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الْكَافِرِينَ ﴿۲۶۴﴾

سخن نیک و گذشتن بهتر است از آن خیرات که در پی باشد آنرا آزاری ، و اللّه تعالی بی نیاز و بردبار است ﴿۲۶۳﴾
ای مومنان : ضایع مکنید (ثواب) صدقات خود را به مًنت و آزار مانند آن کسیکه خرچ میکند مال خود را برای نشاندادن به مردم ، و ایمان ندارد به اللّه تعالی و روز آخرت پس مثال آن چون سنگ صاف است که بر او باشد خاک پس برسد اورا بارانی شدید پس بگذارد آنرا صاف قدرت نمی یابند به هیچ ثوابی از آنچه عمل کرده اند واللّه تعالی ثواب نمیدهد قوم کافران را ﴿۲۶۴﴾

[۲۶۳] در این نقصان اذی را ذکر می کند در مقابل اخلاق خوب و بر اذی مًن نیز قیاس است - (قَوْلٌ مَعْرُوفٌ) یعنی به سائل سخن نرم گفتن در هنگام عذر پیش کردن و هنگامی که او در سوال لهجه درشت را استعمال کند بخشش(مَغْفِرَةٌ) کردن او گرچه صدقه نمی دهد افضل است از صدقه به مًن و اذی (غَنِيٌّ) یعنی اللّه تعالی صدقه و انفاق را برای خودش نمی خواهد بلکه در این فایده شما است -
[۲۶۴] در این آیت مثال دوم است برای آن کسی که به طریقه غلط خرچ می کند - و در این مثال برای مثال است مطلب این است که مثال مًن و اذی را با ریا داد در بربادی ثواب و مثال ریا را به سنگ صاف پیش کرد که بالای آن هیچ کشت نمی شود - همین گونه از کار ریا نیز به کسی فایده صحیح نمی رسد و توصیف مردم (که مقصد ریا است) مانند خاک چیز بی فایده و بی کار است و هنگام حساب آخرت بی ثواب ماندن است مثال وابل است که سنگ را صفا می ماند (وَلَا يُؤْمِنُ) اشاره است که منافق اعتقادی باشد یا مراد اینکه یقین به ثواب ندارد - (لَا يَقْدِرُونَ) مراد اینکه هیچ ثواب این عمل برایش نمی رسد (لَا يَهْدِي) مراد از این ثواب دادن است یا به زور هدایت دادن است -