وَإِذْ أَوْحَيْتُ إِلَى الْحَوَارِيِّينَ أَنْ آمِنُوا بِي وَبِرَسُولِي قَالُوا آمَنَّا وَاشْهَدْ بِأَنَّنَا مُسْلِمُونَ ﴿۱۱۱﴾ إِذْ قَالَ الْحَوَارِيُّونَ يَا عِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ هَلْ يَسْتَطِيعُ رَبُّكَ أَنْ يُنَزِّلَ عَلَيْنَا مَائِدَةً مِنَ السَّمَاءِ قَالَ اتَّقُوا اللَّهَ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ ﴿۱۱۲﴾ قَالُوا نُرِيدُ أَنْ نَأْكُلَ مِنْهَا وَتَطْمَئِنَّ قُلُوبُنَا وَنَعْلَمَ أَنْ قَدْ صَدَقْتَنَا وَنَكُونَ عَلَيْهَا مِنَ الشَّاهِدِينَ ﴿۱۱۳﴾

و وقتیکه انداختم در دل حواریان که ایمان آورید به من و رسول من گفتند ایمان آوردیم و گواه باش که هرآئينه ما فرمان بردار هستیم ﴿۱۱۱﴾
و وقتیکه گفتند حواریان: ائ عیسیٰ پسر مریم آیا قبول میکند پروردگار تو که فرو فرستد بر ما یک خوان از آسمان گفت او بترسید از اللّه تعالٰی اگر مومن هستید ﴿۱۱۲﴾
گفتند میخواهیم که بخوریم از آن و که مطمئن شود دلهای ما و خوب بدانیم که راست گفتی به ما و باشیم بر آن از گواهان (برای غایبان) ﴿۱۱۳﴾

[۱۱۱] بعد از ذکر نعمت های لازمه ذکر نعمت های متعدی است - و در این احتیاج چهارم الی اللّه عیسیٰ علیه السلام را ذکر میکند یعنی همراهی کردن حواریان با عیسیٰ علیه السلام چنانچه صحابه نبی کریم صل اللّه و علیه وسلم را نیز اللّه تعالٰی آفریده بود برای همراهی و تائید آن (الْحَوَارِيِّينَ) جمع حواری است و ماُخوذ است از حور به معنی سفیدی پس حور به آن دوست و همراه گفته میشود که مخلص و راز دار باشد دل آن پاک باشد (خالی از منافقت) (قَالُوا آمَنَّا وَاشْهَدْ بِأَنَّنَا مُسْلِمُونَ) قاعده این است که ایمان واسلام یک جاه ذکر شود پس در او فرق مطلوب میباشد پس ایمان صفت دل است و اسلام نام اعمال ظاهری است از این سبب ایمان را پیش کرد بر اسلام -
[۱۱۲] در این آیت و در آیت بعدی تمهید برای دعای مائده و نزول آن و در این واقعه ذکر پنجم احتیاج عیسیٰ علیه السلام است به اللّه تعالی در مورد معجزه مائده (يَا عِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ) مهائمی گفته است که در این خطاب اشاره است که ما تو را عبداللّه تعالٰی می دانیم ما برای تو اللّه یا ابن اللّه نمی گوئیم از این سبب از تو دعا میخواهیم و انزال مائده در قدرت تو نیست (هَلْ يَسْتَطِيعُ) (سوال) حواریان که موُمنان کامل اند و آنها اللّه تعالی را و صفت های انها را می شناسند پس آنها در قدرت های اللّه تعالی شکی ندارند پس هل یستطع چرا گفتند؟ (جواب) این استفهام تقریری است هل به معنی قد است و این تاویل به این سبب است که خازن گفته است که نیست جایز هیچ کسی را که وهم کنند در باره حواریین که آنها شک می کردند در قدرت اللّه تعالی (مَائِدَةً مِنَ السَّمَاءِ) در مائده دو قول است اول اینکه به طعام آماده شده برای خود گفته میشود دوم به دسترخوان که بر آن طعام مانده شده باشد -
[۱۱۳] این ذکر عذر و سبب طلب مائده است (نُرِيدُ أَنْ نَأْكُلَ مِنْهَا) چهار مقاصد را ذکر کرده است اول خوردن قرطبی از ماوردی نقل کرده است که در اینجا مراد از اکل برای حصول برکت است (وَتَطْمَئِنَّ قُلُوبُنَا) مراد از اطمینان زیاد شدن یقین است بر قدرت اللّه تعالٰی یا اطمینان بر این سخن که اللّه تعالٰی ما را برای دعوت دین انتخاب کرده است (وَنَعْلَمَ أَنْ قَدْ صَدَقْتَنَا) مراد از علم زیادت علم است بر صدق رسالت آن (وَنَكُونَ عَلَيْهَا مِنَ الشَّاهِدِينَ) مراد از آن شهادت توحید برای اللّه تعالی است و از رسالت برای رسول یا شهادت به معنی خبر دهنده به غائبین است به صدق توحید و رسالت و این معجزه -