أَمْ تَقُولُونَ إِنَّ إِبْرَاهِيمَ وَإِسْمَاعِيلَ وَإِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ وَالْأَسْبَاطَ كَانُوا هُودًا أَوْ نَصَارَى قُلْ أَأَنْتُمْ أَعْلَمُ أَمِ اللَّهُ وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ كَتَمَ شَهَادَةً عِنْدَهُ مِنَ اللَّهِ وَمَا اللَّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ ﴿۱۴۰﴾ تِلْكَ أُمَّةٌ قَدْ خَلَتْ لَهَا مَا كَسَبَتْ وَلَكُمْ مَا كَسَبْتُمْ وَلَا تُسْأَلُونَ عَمَّا كَانُوا يَعْمَلُونَ ﴿۱۴۱﴾

آیا می گوئید شما که هرآئینه ابراهیم علیه السلام و اسماعیل علیه السلام و اسحاق علیه السلام و یعقوب علیه السلام و اولاده او بودند یهود یا نصاریٰ؟ بگو آیا شما داناترید یا اللّه تعالیٰ و کیست ظالم تر از کسیکه بپوشد علم را که است نزد او از جانب اللّه تعالیٰ ، و نیست اللّه تعالیٰ بی خبر از آنچه می کنید ﴿۱۴۰﴾
این یک گروهیست که به تحقیق گذشته ایشان راست اعمال که کردند و شما راست اعمال که کردید و پرسیده نمی شوید از آنچه ایشان می کردند ﴿۱۴۱﴾

[۱۴۰] در این تنبیه هفتم است که نسبت دین غلط را به انبیاء علیه والصلاة والتسلیمات می کردند -(أَمِ اللَّهُ) یعنی شهادت اللّه تعالیٰ این است که تمام انبیاء علیه السلام به ملت ابراهیمه (توحید خالص) بودند مانند در سوره العمران در آیت (۹۵) ذکر شده است - (شَهَادَةً عِنْدَهُ) مراد از این شهادت است برای ابراهیم علیه السلام به بودن حنیفیت و همین گونه برای متبع بودن رسول آخری به دین ابراهیم این را یهود و نصارا پنهان می کردند پس اینها بسیار ظالمان اند -
[۱۴۱] این رد است که اینها به کلانهای خویش فخر می کردند - قبلاً در آیت (۱۳۴) انبیاء آباء مراد بودند و در اینجا دیگر کلانها مراد اند همچنان در آنجا مراد بود رد به دعوی نجات یافتن به اعمال بزرگان - و در اینجا رد است به نفس فخر اینها به نسب بزرگان خویش -