وَلَا تَأْكُلُوا أَمْوَالَكُمْ بَيْنَكُمْ بِالْبَاطِلِ وَتُدْلُوا بِهَا إِلَى الْحُكَّامِ لِتَأْكُلُوا فَرِيقًا مِنْ أَمْوَالِ النَّاسِ بِالْإِثْمِ وَأَنْتُمْ تَعْلَمُونَ ﴿۱۸۸﴾ يَسْأَلُونَكَ عَنِ الْأَهِلَّةِ قُلْ هِيَ مَوَاقِيتُ لِلنَّاسِ وَالْحَجِّ وَلَيْسَ الْبِرُّ بِأَنْ تَأْتُوا الْبُيُوتَ مِنْ ظُهُورِهَا وَلَكِنَّ الْبِرَّ مَنِ اتَّقَى وَأْتُوا الْبُيُوتَ مِنْ أَبْوَابِهَا وَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ ﴿۱۸۹﴾

و مخورید مالهای یکدیگر خود را در بین خود به طریقه ناروا ، و مرسانید آنرا بسوی حاکمان (به طریقه رشوت) تا بخورید یک حصه از مالهای مردم به گناه و شما می دانید ﴿۱۸۸﴾
می پرسند ترا درباره ماه بگو: این مقرر کردن اوقات است برای مردم و برای حج - و نیست نیکوئی که درآئید به خانه ها از پشت های آن - و لیکن نیکوئی از آن کسی است که می ترسد از اللّه تعالی ، و درآئید به خانه ها از دروازه های آن و بترسید از اللّه تعالی (به پذیرفتن احکام) تا شما نجات یابید ﴿۱۸۹﴾

[۱۸۸] در این آیت حکم چهارم سیاست است که اموال را به طریقه حرام نخورید ، به غصب ، سود ، دزدی ، رشوت ، حیله ها ، رسم ها ، بدعات این همه باطل است (وَتُدْلُوا بِهَا إِلَى الْحُكَّامِ) در اول این لا ، مراد است ، ضمیر بها به اموال راجع است یعنی مه رسانید اموال خویش را به حکام به طریقه رشوت - (لِتَأْكُلُوا) یعنی رشوت به این گفته می شود که مال بیگانه یا حق آنرا به آن حاصل کردن مقصود باشد اگر یک انسان برای حاصل کردن مال و حق خویش به حاکم مال میدهد پس از طرف دهنده رشوت نیست و برای گیرنده حرام است -
[۱۸۹] در روزه اعتبار حساب به ماه است زیرا مردم بی سواد نیز به آن می فهمند - به حساب آفتاب اعتبار نیست همین گونه در حج نیز است - از این سبب حساب کردن به ماه فرض کفای است - صحیح این است که این سوال را صحابه کرام کرده بودند که دراین چه حکمت است؟ پس جواب شد به بیان حکمت آن - (وَالْحَجِّ) ذکر خاص حج را از سببی کرد که جاهلیت های عرب در حج رسم نسی را ساخته بودند و وقت آنرا تغیر میدادند مانند که در سوره توبه ذکر است (وَلَيْسَ الْبِرُّ) این در حج رسم جاهلان است - که در برگشت از حج از عقب خانه یا خیمه داخل می شدند و اینرا ثواب می پنداشتند -