هَلْ يَنْظُرُونَ إِلَّا أَنْ يَأْتِيَهُمُ اللَّهُ فِي ظُلَلٍ مِنَ الْغَمَامِ وَالْمَلَائِكَةُ وَقُضِيَ الْأَمْرُ وَإِلَى اللَّهِ تُرْجَعُ الْأُمُورُ ﴿۲۱۰﴾ سَلْ بَنِي إِسْرَائِيلَ كَمْ آتَيْنَاهُمْ مِنْ آيَةٍ بَيِّنَةٍ وَمَنْ يُبَدِّلْ نِعْمَةَ اللَّهِ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَتْهُ فَإِنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعِقَابِ ﴿۲۱۱﴾ زُيِّنَ لِلَّذِينَ كَفَرُوا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا وَيَسْخَرُونَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَالَّذِينَ اتَّقَوْا فَوْقَهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَاللَّهُ يَرْزُقُ مَنْ يَشَاءُ بِغَيْرِ حِسَابٍ ﴿۲۱۲﴾

انتظار نمی کنند مگر اینرا که بیاید به ایشان اللّه تعالی در سایه ابرها و ملائک و به انجام رسانیده شود کار عذاب ایشان - وخاص بسوی اللّه تعالی باز گردانیده می شود همه کار ها ﴿۲۱۰﴾
بپرس از بنی اسرائیل چقدر دادیم ایشان را نعمات اشکار (پس ایشان تبدیل کردند) و هرکه تبدیل کند نعمت اللّه تعالی را (به نا شکری) بعد از آن که بیامد به ایشان - پس هرآئینه اللّه تعالی سخت عذاب دهنده است ﴿۲۱۱﴾
زینت داده شده برای کسانیکه که کافر شدند زندگانی دنیا - و تمسخر میکنند بر کسانیکه ایمان آوردند ، و کسانیکه نجات یافته اند از شرک بالاتر می باشند از ایشان در روز قیامت و اللّه تعالی روزی میدهد هرکه را خواهد بی شمار ﴿۲۱۲﴾

[۲۱۰] این تخویف دنیوی است (يَنْظُرُونَ) این به معنی انتظار کردن است (يَأْتِيَهُمُ اللَّهُ) آمدن اللّه تعالی از متشابهات است یعنی معنی ظاهری و حقیقی آن واضح است ولی بغیر از تمثیل و تشبیه و بغیر از تاویل و تحریف (وَإِلَى اللَّهِ تُرْجَعُ الْأُمُورُ) یک معنی این است که تمام اعمال به اللّه تعالی برای حساب در روز قیامت بر می گردند - معنی دوم این است که امروز مشرکان نسبت بعضی کارها را به معبودان خود می کنند - و در روز قیامت نسبت این کارها را صرف به اللّه تعالی می کنند -
[۲۱۱] در این آیت نمونه عذاب دنیوی است و سبب آنرا ذکر می نماید (آيَةٍ بَيِّنَةٍ) مراد از این نعمت های است که در اول این سوره (در ذکر بنی اسرائیل) گذشته است چون هر نعمت معجزه و دلیل است به این سبب اینرا آیت گفت (وَمَنْ يُبَدِّلْ) مراد از این ناشکری کردن نعمت است -
[۲۱۲] در این آیت بیان سبب تبدیل کردن نعمت ها است که آن زینت مال های دنیوی و زندگی است - و جواب سوال است که چرا کافران در عیش اند (زُيِّنَ) مجهول گفته شد و بعضی اوقات نسبت آن به اللّه تعالی می شود به اعتبار خالقیت و در بعضی اوقات به شیطان به اعتبار وسوسه ها (وَيَسْخَرُونَ) این از سبب تکبر است (فَوْقَهُمْ) یعنی فوقیت در جنت به کار است و او به تقوی حاصل می گردد (وَاللَّهُ يَرْزُقُ مَنْ يَشَاءُ) در این بسیار توجیهات است اول که در من یشاء مردم عام مراد است و مراد از رزق رزق دنیوی است و مراد از حساب زیاد است دوم اینکه از من یشاء مومنان مراد است و مراد از حساب گمان کردن است سوم از من یشاء مراد مومنان اند و رزق جنت مراد است که آن بی حساب است -