آمَنَ الرَّسُولُ بِمَا أُنْزِلَ إِلَيْهِ مِنْ رَبِّهِ وَالْمُؤْمِنُونَ كُلٌّ آمَنَ بِاللَّهِ وَمَلَائِكَتِهِ وَكُتُبِهِ وَرُسُلِهِ لَا نُفَرِّقُ بَيْنَ أَحَدٍ مِنْ رُسُلِهِ وَقَالُوا سَمِعْنَا وَأَطَعْنَا غُفْرَانَكَ رَبَّنَا وَإِلَيْكَ الْمَصِيرُ ﴿۲۸۵﴾ لَا يُكَلِّفُ اللَّهُ نَفْسًا إِلَّا وُسْعَهَا لَهَا مَا كَسَبَتْ وَعَلَيْهَا مَا اكْتَسَبَتْ رَبَّنَا لَا تُؤَاخِذْنَا إِنْ نَسِينَا أَوْ أَخْطَأْنَا رَبَّنَا وَلَا تَحْمِلْ عَلَيْنَا إِصْرًا كَمَا حَمَلْتَهُ عَلَى الَّذِينَ مِنْ قَبْلِنَا رَبَّنَا وَلَا تُحَمِّلْنَا مَا لَا طَاقَةَ لَنَا بِهِ وَاعْفُ عَنَّا وَاغْفِرْ لَنَا وَارْحَمْنَا أَنْتَ مَوْلَانَا فَانْصُرْنَا عَلَى الْقَوْمِ الْكَافِرِينَ ﴿۲۸۶﴾

ایمان آورده رسول اللّه صل اللّه وعلیه وسلم به چیزی که نازل شده به وی از طرف پروردگارش و مومنین ، هریک ایمان آورده اند به اللّه تعالیٰ و فرشتگانش و کتاب هایش و رسولانش (میگویند ایشان) فرق نمیکنیم (در ایمان آوردن) میان هیچیک از رسولان او ، و گفتند شنیدیم و اطاعت کردیم میخواهیم آمرزش تو را ای پروردگار ما و به سوی توست بازگشت همه ﴿۲۸۵﴾
تکلیف نمیکند اللّه تعالیٰ هیچکسی را مگر بقدر طاقتش ، مر اوراست ثواب آن عمل نیک که او کرده است و بر او است تاوان آن عمل بد که او کرده است پرودگار ما: مگیر مارا اگر فراموش کردیم یا خطا کردیم ای پروردگار ما: و بار مکن برما بار گران چنانکه نهادی آنرا بر کسانیکه پیش از ما بودند ای پرودگار ما: مگذار برما آنچه مصیبت که نیست طاقت مارا به آن و درگذر ازما و بیامرز مارا و رحم کن برما توی مولای ما پس نصرت ده مارا بر قوم کافران ﴿۲۸۶﴾

[۲۸۵] در این آیت ذکر صدق رسول اللّه صل اللّه وعلیه وسلم است و تصدیق کل سوره و همه قرآن از جانب رسول اللّه صل اللّه و علیه وسلم و صحابه کرام است - مراد از (الْمُؤْمِنُونَ) اولاً صحابه کرام اند بعد از آن همه مومنان - (كُلٌّ آمَنَ) این تفصیل ایمان آنها است (سَمِعْنَا وَأَطَعْنَا) به همراه ایمان قبولیت و عمل کردن نیز ضروری است (غُفْرَانَكَ) اشاره است به اقرار کردن کوتاهی خویش -
[۲۸۶] در این اشاره است به جهاد و انفاق (لَا يُكَلِّفُ) تکلیف به دو نوع است یکی تکوینی که آن مرض ها و مصیبت ها است و دوم تشریعی که آن احکام شرعیه اند و در آن جهاد و انفاق داخل است (لَهَا مَا كَسَبَتْ وَعَلَيْهَا مَا اكْتَسَبَتْ) اشاره به جزا و سزا بعد از عمل کردن است ، گرچه در اعمال نیک تکلیف است لیکن از لحاظ ثواب او اسان است و گناهان اگرچه اسان است لیکن از لحاظ عذاب سخت اند از این سبب به همراه عمل نیک کسبت (مجرد) ذکرکرد وبه همراه عمل بد اکتسبت (مزید) ذکرکرد (إِنْ نَسِينَا أَوْ أَخْطَأْنَا) یک معنی آن این است اگر ترک کردیم کدام حکم تو را و ما گناه کرده باشیم به کردن حرام ـ معنی دوم مشهور است (إِصْرًا) مراد از این شرک و کفر است که آن بدون توبه معاف نمی گردد - یعنی ای اللّّه مایان را از شرک وکفر نگه دار (مَا لَا طَاقَةَ لَنَا بِهِ) آن مصیبت های که در راه دعوت الی الحق می آیند (وَاعْفُ عَنَّا) عفو آن است که اللّه تعالیٰ حق خود را ببخشد و مغفرت این است که پرده پوشی کند واز مردم نگه دارد - و رحم این است که در آینده از گناه کردن نگه دارد (فَانْصُرْنَا) در وقت مناظره یا محاجه (دشمنی) به کافران یا در هنگام جنگ کردن با آنها (الْكَافِرِينَ) آن کسانی اند که ازمقصد این سوره منکر اند و مقابله مردم حق پرست را می کنند -