إِنَّ اللَّهَ اصْطَفَى آدَمَ وَنُوحًا وَآلَ إِبْرَاهِيمَ وَآلَ عِمْرَانَ عَلَى الْعَالَمِينَ ﴿۳۳﴾ ذُرِّيَّةً بَعْضُهَا مِنْ بَعْضٍ وَاللَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ ﴿۳۴﴾ إِذْ قَالَتِ امْرَأَتُ عِمْرَانَ رَبِّ إِنِّي نَذَرْتُ لَكَ مَا فِي بَطْنِي مُحَرَّرًا فَتَقَبَّلْ مِنِّي إِنَّكَ أَنْتَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ ﴿۳۵﴾ فَلَمَّا وَضَعَتْهَا قَالَتْ رَبِّ إِنِّي وَضَعْتُهَا أُنْثَى وَاللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا وَضَعَتْ وَلَيْسَ الذَّكَرُ كَالْأُنْثَى وَإِنِّي سَمَّيْتُهَا مَرْيَمَ وَإِنِّي أُعِيذُهَا بِكَ وَذُرِّيَّتَهَا مِنَ الشَّيْطَانِ الرَّجِيمِ ﴿۳۶﴾

هرآئینه اللّه تعالی برگزید آدم علیه السلام را و نوح علیه السلام را و اولاده ابراهیم علیه السلام و اولاد عمران علیه السلام را بر همه مردم ﴿۳۳﴾
نسل است بعضی از ایشان آفریده شده از بعضی ، و اللّه تعالی بر هرچه شنوا و بر هرچه داناست ﴿۳۴﴾
وقتی که گفت زن عمران: ای پروردگار من هرآئینه من نذر کردم برای تو آنچه در شکم من است آزاد کرده شده (از کار دنیا) پس قبول کن از من هرآئينه تو بر هر چیز شنوا و بر هرچیز دانای ﴿۳۵﴾
پس دمی که بزاد او دختر را گفت: ای پروردگار من هرآئينه من زادم آنرا دختر و اللّه تعالی داناتر است به آنچه زاده است و نیست آن پسر (که او خواسته بود) مانند این دختر (که برایش داده شده بود) هرآئينه من نام نهادم او را مریم و هرآئينه من در پناه می آورم او را به تو و اولادش را از شیطان مردود ﴿۳۶﴾

[۳۳] در این آیت رد است به نصارا که عیسیٰ علیه السلام پشت به پشت از انسان ها پیدا شده است پس ولد اللّه تعالی یا اله چطور شده می تواند ، دیگر بیان عجز و عبدیت همه انبیاء است باوجود فضیلت ایشان و اشاره به این است که فضیلت انسان اورا به الوهیت نمی رساند -
فایده: این چهار را خاص کرد زیرا که اینها آباء پیغمبران بودند - آدم علیه السلام پدر تمام انسانها است و نوح علیه السلام پس از غرق شدن قوم نوح پدر انسان ها بود تمام نسل در دنیا صرف از او بود - ابراهیم علیه السلام پدر انبیاء است اگر بنی اسرائیل اند یا بنی اسماعیل اند و عمران پدر انبیاء بنی اسرائیل است بعد از موسیٰ علیه السلام -
[۳۴] ولادت دلیل عبدیت است - اطلاق (ذُرِّيَّةً) به اولاد و به جنس انسانها نیز می شود - و به معنی اول این بدل است از نوحاً و به معنی دوم بدل است از آدم -
[۳۵] در این واقعه عجز مادر مریم علیه السلام و دنیای عیسیٰ علیه السلام را ذکر میکند (۱) آن اینکه اینها اولاد رااز اللّه تعالی می خواهند (۲) و اینها نذر به نام اللّّه تعالی می کنند - (۳) و اینها بر اللّه تعالی زوردار نیستند - (۴) و پناه به اولاد از اللّّه تعالی می خواهند و به غیب نه می فهمند - پس اینها الٰه شده نمی توانند (مُحَرَّرًا) آزاد از کارهای دنیا صرف برای یاد کردن و پخش کردن دین و این نوع نذر کردن در ملت آنها جایز بود و در دین ما نذر بدون ملک نمی شود و پدر و مادر مالکان اولاد نیستند -
[۳۶] در این وضع مریم و نام نهادن آن و تعوذ را ذکر میکند (رَبِّ إِنِّي وَضَعْتُهَا) این جمله به طریقه افسوس است (وَاللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا وَضَعَتْ) ما ابهامیه است اشاره است به شان مریم علیه السلام و جمله معترضه است و تسلی است به مادر مریم و الف لام در الذکرالانثیٰ برای عهد است یعنی آن مرد مانند این زن شده نمی تواند و در این آیت اشاره است که برای اولاد نام زود گذاشتن به کار است - (ذُرِّيَّتَهَا) در این دعا جامع است که اللّّه تعالی کلان کند و اولاد برایش بدهد که از شیطان در حفاظت باشد -