وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعًا وَلَا تَفَرَّقُوا وَاذْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ كُنْتُمْ أَعْدَاءً فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إِخْوَانًا وَكُنْتُمْ عَلَى شَفَا حُفْرَةٍ مِنَ النَّارِ فَأَنْقَذَكُمْ مِنْهَا كَذَلِكَ يُبَيِّنُ اللَّهُ لَكُمْ آيَاتِهِ لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ ﴿۱۰۳﴾ وَلْتَكُنْ مِنْكُمْ أُمَّةٌ يَدْعُونَ إِلَى الْخَيْرِ وَيَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَأُولَئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ ﴿۱۰۴﴾ وَلَا تَكُونُوا كَالَّذِينَ تَفَرَّقُوا وَاخْتَلَفُوا مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَهُمُ الْبَيِّنَاتُ وَأُولَئِكَ لَهُمْ عَذَابٌ عَظِيمٌ ﴿۱۰۵﴾

و چنگ افگنید به رسن اللّه تعالی همه شما و پراگنده مشوید (ازآن ریسمان) و یاد آرید احسان اللّّه تعالی را که بر شماست وقتی که بودید دشمنان پس الفت افگند میان دلهای شما پس گشتید به نعمت اللّّه تعالی برادر و بودید در کناره گودال از آتش پس نجات داد شما را از آن آتش همچنین بیان میکند به شما اللّّه تعالی احکام خود را تا راه یابید ﴿۱۰۳﴾
و باید باشد یک جماعتی از شما که بخوانند بسوی کار نیکو و حکم میکنند به نیکویی ومنع می کنند از بدی ، و آن کسان خاص ایشانند کامیاب ﴿۱۰۴﴾
و مباشید مانند کسانیکه پراگنده شدند واختلاف کردند با یکدیگر پس از آنکه آمد به ایشان احکام واضح و آن کسان مر ایشان راست عذاب بزرگ ﴿۱۰۵﴾

[۱۰۳] این اصل دوم است و مقصد آن اصلاح ارکان جماعت است برای اینکه اختلاف و تنازع پیدا نشود و آن اینکه همه به قرآن پاک و سنت رسول صل اللّه وعلیه وسلم استوار شوید و فیصله های خود را به این دو کنید در آن دو فایده است (۱) دشمنی به دوستی تبدیل می گردد (۲) از جهنم نجات می یابید همین گونه حال صحابه کرام (انصار) بود -
[۱۰۴] این اصل سوم است و مقصد در این اصلاح بیگانگان ونشر و اشاعت دین حق است و آن اینکه چنین یک جماعت باشد که دعوت به نیکی میدهد و این فرض کفایی است (الْخَيْرِ) به قرآن پاک و سنت گفته می شود (بِالْمَعْرُوفِ) هر آن چیزی که موافق به قرآن پاک و سنت باشد که اول در آن توحید و بعد سنت است (الْمُنْكَرِ) هر آن چیزی که مخالف قرآن و سنت باشد که اول در آن شرک و بعد بدعت و فسق است (يَأْمُرُونَ) این تفسیر یدعون است این دلیل است که دعوت کامله تنها به امر بالمعروف و تنها به رد منکر نمی شود بلکه هردو باید یکجا شود -
[۱۰۵] در این آیت اشاره است که کسی دعوت الی الخیر را ترک کند در آن قوم تفرقه و فساد پیدا می گردد و سبب عذاب بزرگ است (كَالَّذِينَ تَفَرَّقُوا وَاخْتَلَفُوا) اول تفرق عقیده و آراء پیدا می گردد و او سبب اختلاف اعمال و جنگ می گردد و مصداق این یهود و نصارا بود قرطبی گفته است که این آیت به همه گروپ بدعتیان داخل است -