لَتُبْلَوُنَّ فِي أَمْوَالِكُمْ وَأَنْفُسِكُمْ وَلَتَسْمَعُنَّ مِنَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ مِنْ قَبْلِكُمْ وَمِنَ الَّذِينَ أَشْرَكُوا أَذًى كَثِيرًا وَإِنْ تَصْبِرُوا وَتَتَّقُوا فَإِنَّ ذَلِكَ مِنْ عَزْمِ الْأُمُورِ ﴿۱۸۶﴾ وَإِذْ أَخَذَ اللَّهُ مِيثَاقَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ لَتُبَيِّنُنَّهُ لِلنَّاسِ وَلَا تَكْتُمُونَهُ فَنَبَذُوهُ وَرَاءَ ظُهُورِهِمْ وَاشْتَرَوْا بِهِ ثَمَنًا قَلِيلًا فَبِئْسَ مَا يَشْتَرُونَ ﴿۱۸۷﴾ لَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ يَفْرَحُونَ بِمَا أَتَوْا وَيُحِبُّونَ أَنْ يُحْمَدُوا بِمَا لَمْ يَفْعَلُوا فَلَا تَحْسَبَنَّهُمْ بِمَفَازَةٍ مِنَ الْعَذَابِ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ ﴿۱۸۸﴾ وَلِلَّهِ مُلْكُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاللَّهُ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ ﴿۱۸۹﴾ إِنَّ فِي خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاخْتِلَافِ اللَّيْلِ وَالنَّهَارِ لَآيَاتٍ لِأُولِي الْأَلْبَابِ ﴿۱۹۰﴾

البته آزموده می شوید در مال های تان و جان های تان و ضرور می شنوید از کسانیکه داده شده ایشان را کتاب پیش از شما و از کسانیکه شرک آورده اند بدگوئی بسیار و اگر صبر کنید و خود را نگهدارید از گناه پس هرآئینه این از کارهای همت (و ضروری) است ﴿۱۸۶﴾
وقتی که گرفت اللّه تعالی وعده محکم از کسانیکه داده شده به ایشان کتاب که هرآئینه بیان کنید آنرا به مردم و پنهان مکنید آنرا پس انداختند آنرا پس پشت خود و خریدند بدل آن بهای اندک (دنیا) پس چه بد است آنچه ایشان می ستانند ﴿۱۸۷﴾
مپندار کسانیکه را که شاد می شوند به کاری که میکنند (کتمان حق) و میخواهند که ستایش کرده شوند به آنچه کار که نکرده اند پس مپندار ایشان را در نجات یافتن از عذاب ، و مر ایشان راست عذاب دردناک ﴿۱۸۸﴾
و مر اللّه تعالی راست پادشاهی آسمان ها و زمین و اللّه تعالی بر هر چیز تواناست ﴿۱۸۹﴾
هرآئينه در افرینش آسمان ها و زمین و در رفت و آمد شب و روز دلایل بسیار است مر صاحبان عقل صاف را ﴿۱۹۰﴾

[۱۸۶] در این آیت نیز ترغیب بر جهاد و انفاق فی سبیل اللّه است (عَزْمِ الْأُمُورِ) آن کار های که در شرع فرض است و انبیاء بر آن عمل کرده باشند (أَذًى كَثِيرًا) دشنام دادن تهمت بستن و در باره دین اعتراض های باطل کردن این هم در اذی داخل است -
[۱۸۷] در این بیان قباحت سوم است که ان کتمان کتاب اللّه است و بر آن دنیا را گرفتن است (فَنَبَذُوهُ وَرَاءَ ظُهُورِهِمْ) مراد از پشت سر انداختن ترک کردن عمل بر آن است و حکم این آیات برای علماء این امت نیز شامل است که حق را کتمان می نمایند و بیان نمی کنند و در مقابل حق دنیا را ترجیح می دهند (لَتُبَيِّنُنَّهُ) تبیان به شرح کردن کامل گفته است محض معنی و ترجمه تبیان نیست -
[۱۸۸] در این آیت نیز تنبیه برای کتمان کنندگان حق است که حق را کتمان می کنند و آرزو دارند که مردم برای ما حق پرست بگویند (يَفْرَحُونَ) مراد از آن حوشحالی بر تکبر کردن است (بِمَا أَتَوْا) مراد از این حق را کتمان کردند و دنیا پرستی است (بِمَا لَمْ يَفْعَلُوا) حق را اشکار کردن یعنی حق را بیان نه کرده است و فکر آن این است که مردم برای ما حق پرست بگویند -
[۱۸۹] از اینجا الی اخیر باب چهارم است در این اعاده چهار مضامین است - توحید ، رسالت ، انفاق و ده صفات نیکان و چهار دعا است ، در این آیت مسئله توحید است که متصرف و صاحب اختیار صرف اللّه تعالی است و رد است بر شرک فی التصرف -
[۱۹۰] در این آیت دلیل عقلی بر توحید است (لَآيَاتٍ) دلایل توحید و حکمت و قدرت و حاکمیت است (لِأُولِي الْأَلْبَابِ) دارای عقل خالص و پاک برای آنها دلایل مختصر کافی است و برای دارای عقل عام تفصیل ضروری است مانند آیت (۱۶۴) سوره بقره