وَاللَّاتِي يَأْتِينَ الْفَاحِشَةَ مِنْ نِسَائِكُمْ فَاسْتَشْهِدُوا عَلَيْهِنَّ أَرْبَعَةً مِنْكُمْ فَإِنْ شَهِدُوا فَأَمْسِكُوهُنَّ فِي الْبُيُوتِ حَتَّى يَتَوَفَّاهُنَّ الْمَوْتُ أَوْ يَجْعَلَ اللَّهُ لَهُنَّ سَبِيلًا ﴿۱۵﴾ وَاللَّذَانِ يَأْتِيَانِهَا مِنْكُمْ فَآذُوهُمَا فَإِنْ تَابَا وَأَصْلَحَا فَأَعْرِضُوا عَنْهُمَا إِنَّ اللَّهَ كَانَ تَوَّابًا رَحِيمًا ﴿۱۶﴾ إِنَّمَا التَّوْبَةُ عَلَى اللَّهِ لِلَّذِينَ يَعْمَلُونَ السُّوءَ بِجَهَالَةٍ ثُمَّ يَتُوبُونَ مِنْ قَرِيبٍ فَأُولَئِكَ يَتُوبُ اللَّهُ عَلَيْهِمْ وَكَانَ اللَّهُ عَلِيمًا حَكِيمًا ﴿۱۷﴾
و آنکه بدکاری کنند از زنان شما ، پس گواه طلبید بر آن چهار مرد از شما پس اگر گواهی دادند پس حبس کنید آنها را در خانه ها تا فرا رسد مرگ ایشان یا مقرر کند اللّه تعالی برای آنها کدام راهی ﴿۱۵﴾
و آن دو کسانی که بدکاری کنند از شما پس ایذا رسانید به آن دو پس اگر آن دو توبه کردند و عمل نیک کردند پس روی بگردانید از (اذیت دادن) آنها هرآئينه اللّه تعالی قبول کننده توبه مهربانست ﴿۱۶﴾
جز این نیست که قبول توبه بر اللّه تعالی است برای کسانی که میکنند عمل بد در نادانی باز توبه میکنند در نزدیکی پس آن کسان اللّه تعالی قبول میکند توبه ایشانرا ، و هست اللّه تعالی دانا با حکمت ﴿۱۷﴾
[۱۵] این حکم هشتم بند کردن بدکاری است و مقصد در این حفاظت زنها و عصمت آنها است در این آیت صرف ذکر نگهداشتن در خانه ها است برای حفاظت از بدکاری - و برای حکم زدن یا رجم انتظار بود - بعد آن نازل گردید و برای این نسخ گفته نمی شود - لفظ اربعة با تا دلالت می کند که گواهان اثبات زنا صرف مردان شده می تواند زیرا در قانون عربی برای مذکر در اسم عدد تا ذکر می گردد (يَجْعَلَ اللَّهُ لَهُنَّ سَبِيلًا) مراد از این حد زنا است بالای عروسی ناشده صد دره و یک سال تبعید کردن و بالای عروسی شده رجم کردن چنین در حدیث صحیح ذکر است -
[۱۶] در این آیت یک مراد این است که دو مرد بدفعلی کنند پس به آنان ضرر برسانید به ملامت کردن و اذیت دادن ، به زدن ، به قتل کردن یا رجم کردن ، و از زدن در نزد بعضی اهل علم از این کارها هر یکی سزا جایز است برای قاضی اختیار است مراد دوم این است که زن و مرد زنا کنند پس به آنان نیز تنبیه و ملامتی بدهید (علاوه از حد) ولی اگر توبه کنند ملامتی داده نمی شود اگر چه حد به توبه معاف نمی شود -
[۱۷] این ترغیب برای توبه است در وقت آن ، وقت آن پیش از مرگ است به این قریب گفته می شود (بِجَهَالَةٍ) هر عمل کننده بد اگر چه عالم باشد ولی در هنگام کردن عمل بد جاهل است زیرا از عاقبت نا خبر است -