إِنَّا أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ كَمَا أَوْحَيْنَا إِلَى نُوحٍ وَالنَّبِيِّينَ مِنْ بَعْدِهِ وَأَوْحَيْنَا إِلَى إِبْرَاهِيمَ وَإِسْمَاعِيلَ وَإِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ وَالْأَسْبَاطِ وَعِيسَى وَأَيُّوبَ وَيُونُسَ وَهَارُونَ وَسُلَيْمَانَ وَآتَيْنَا دَاوُودَ زَبُورًا ﴿۱۶۳﴾ وَرُسُلًا قَدْ قَصَصْنَاهُمْ عَلَيْكَ مِنْ قَبْلُ وَرُسُلًا لَمْ نَقْصُصْهُمْ عَلَيْكَ وَكَلَّمَ اللَّهُ مُوسَى تَكْلِيمًا ﴿۱۶۴﴾ رُسُلًا مُبَشِّرِينَ وَمُنْذِرِينَ لِئَلَّا يَكُونَ لِلنَّاسِ عَلَى اللَّهِ حُجَّةٌ بَعْدَ الرُّسُلِ وَكَانَ اللَّهُ عَزِيزًا حَكِيمًا ﴿۱۶۵﴾

هر آئينه ما وحی فرستادیم بسوی تو چنانکه وحی فرستادیم بسوی نوح علیه السلام و پیغمبرانی که بعد از وی بودند ، و وحی فرستادیم بسوی ابراهیم علیه السلام و اسمعیل علیه السلام و اسحاق علیه السلام و یعقوب علیه السلام و بر اولاد آنها و به عیسیٰ علیه السلام و به ایوب علیه السلام و به یونس علیه السلام و به هارون علیه السلام و به سلیمان علیه السلام و دادیم به داؤد علیه السلام زبور را ﴿۱۶۳﴾
و وحی کردیم به بسیاری از رسولان که بیان کردیم بر تو پیش از این و به بسیاری از رسولان که بیان نه کردیم بر تو و سخن گفت اللّه تعالی به موسیٰ علیه السلام سخن گفتن ﴿۱۶۴﴾
(فرستادیم) رسولان را مژده دهنده و ترساننده تا نباشد مردم را بر اللّه تعالی هیچ نوع بهانه پس از ارسال رسولان و هست اللّه تعالی غالب با حکمت ﴿۱۶۵﴾

[۱۶۳]این جواب آن سوال گذشته است - جواب تحقیقی است مطلب این است که وحی این نبی صل اللّه وعلیه وسلم مانند انبیاء گذشته است مقصد همه توحید است و دفع کردن عذر مردم است و طریقه این بود که بالای آنها اندکی اندکی وحی می آمد بغیر از تورات همین گونه به این پیغمبر اندک اندک وحی می آید و چون بیان توحید و رد بر شرک از زمان نوح علیه السلام آغاز گردیده بود لهذا از او آغاز کرد و ده انبیاء علیه السلام را ذکر کرد و دیگران را اجمالاً ذکر کرد (زَبُورًا) این را جدا ذکر کرد زیرا که در آن احکام نه بود صرف تعریف اللّّه تعالی و مواعظ بود -
[۱۶۴] بیان تفصیلی بسیاری از رسولان را اللّه تعالی به نبی آخری صل اللّه وعلیه وسلم بیان نه کرده است (اشکار شد که به او علم کلی داده نه شده بود) هان به تعداد شمار پیامبران یک روایت ضعیف است که یک لاکه و بیست و چهار هزار اند (تَكْلِيمًا) در این مصدر اشاره است که یک نوع خاص کلام الهی بود صرف وحی نه بود و این کلام حقیقی است صفت اللّه تعالی است و در این اشاره است که وحی دیگر (بغیر از تورات) بر موسیٰ علیه السلام اندک اندک نازل می شد -
[۱۶۵] در این مقصد و حکمت فرستادن رسولان ذکر است یعنی دفع کردن عذر مردم مانند که در آیت (۱۲۴) سوره طٰهٰ و آیت (۴۷) سوره قصص است (حُجَّةٌ) به معنی بهانه و عذر است زیرا اگر اللّه تعالی رسولان را نمی فرستاد به آن هم بر آن هیچ کسی حجت قایم کرده نمی توانست هان معذرت در نزد اللّه تعالی قبول است -