اللَّهُ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ يَشَاءُ وَيَقْدِرُ وَفَرِحُوا بِالْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَمَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا فِي الْآخِرَةِ إِلَّا مَتَاعٌ ﴿۲۶﴾ وَيَقُولُ الَّذِينَ كَفَرُوا لَوْلَا أُنْزِلَ عَلَيْهِ آيَةٌ مِنْ رَبِّهِ قُلْ إِنَّ اللَّهَ يُضِلُّ مَنْ يَشَاءُ وَيَهْدِي إِلَيْهِ مَنْ أَنَابَ ﴿۲۷﴾ الَّذِينَ آمَنُوا وَتَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِكْرِ اللَّهِ أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ ﴿۲۸﴾ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ طُوبَى لَهُمْ وَحُسْنُ مَآبٍ ﴿۲۹﴾

اللّه تعالٰی کشاده میسازد روزی را برای هرکه بخواهد و تنگ میسازد و خوشی میکنند ایشان بر زندگانی دنیا و نیست زندگانی دنیا در مقابله آخرت مگر لذت ناچیزی ﴿ ۲۶ ﴾
و میگویند کافران چرا نازل نمی شود بر او معجزه ای از جانب پروردگار او بگو هرآئينه تعالی گمراه میکند هرکه را خواهد و راه می نماید به راه راست بسوی خویش کسی را که به او رجوع میکند ﴿ ۲۷ ﴾
اینها آنهای اند که ایمان آورده اند و تسلیت می یابد دل های ایشان به ذکر اللّه تعالٰی اگاه شوید صرف به ذکر اللّه تعالٰی تسلیت میگیرد دل ها ﴿ ۲۸ ﴾
آن مردمانی که ایمان آورده اند و عمل میکنند در فرمانبرداری نبی خوشی باشد ایشانرا و انجام نیکوست ﴿ ۲۹ ﴾

[۲۶] از این آیت الی آیت (۳۲) باب چهارم است در این دلیل عقلی دوازدهم با تنبیه است در آیت (۲۶) باز تنبیه برای منکرین رسول در آیت (۲۷) است باز بشارت است در آیت های (۲۸-۲۹) ، اثبات رسالت با توحید است در آیت (۳۰) ، جواب سوال منکرین است با تخویف دنیوی در آیت (۳۱) ، باز تسلیت است به رسول درآیت (۳۲) - دراین آیت (۲۶) دلیل عقلی توحید و باز تنبیه بر محبت دنیا است که آن سبب قباحت های گذشته است و در این آیت جواب است اینکه این فراخی رزق و ثروت منکرین دلالت میکند بر آنکه که بر ایشان لعنت نیست؟ حاصل جواب اینست که به فراخی رزق اعتباری نیست (وَفَرِحُوا) برای این فرح بطر (تکبر) گفته میشود این حرام است (وَمَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا) در این تزهید فی الدنیا ذکر است -
[۲۷] در این آیت تنبیه بر خواستن معجزه از رسول است و جواب آنست و این عطف بر فَرِحُوا است اشاره است که این قول ایشان بنا بر تکبر است - حاصل جواب اینست که اضلال و هدایت در اختیار اللّه تعالٰی است و معجزات نیز در اختیار اوست (مَنْ أَنَابَ) معنی انابت اینست که به طرفی حق باشد پس بنده با دل خود به آنطرف میگردد بغیر از ضد و عناد و در این مراد از آيَةٌ آن معجزه است که با فراخی رزق تعلق دارد چنانچه در سوره بنی اسرائیل در آیت های (۹۱-۹۳) است -
[۲۸] در این آیت بشارت است - و مراد از اطمینان بذکراللّه یقین کردن بر سخنی است چون قرآن و سنت ذکر شود معنی دوم اینست که با توحید اللّه تعالٰی و خواندن قرآن آرامش دل حاصل میگردد (أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ ) چون در جمله پیش تخصیص نبود پس این جمله را برای پیدا کردن تخصیص ذکر کرد و از این سبب بذکراللّه را مقدم کرد اصل آیت اینست که اطمینان خاص است بر مومنان و خاص است بر ذکر اللّه تعالٰی و مراد از آن قرآن و سنت است و همچنین ذکر قلبی و لسانی دایماً است پس دراین داخل است این سخن که قسم شود بر اللّه تعالٰی پس دل مومن بر آن تسلیت میگیرد همچنین که در دلیل قرآن و حدیث ذکر شود یقین پیدا میشود -
[۲۹] در این آیت نیز بشارت است (طُوبَى) به معنی حالت طیبه است پس شامل جنت است و به درختان جنت و به همه نعمت های جنت -