لَهُمْ عَذَابٌ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَلَعَذَابُ الْآخِرَةِ أَشَقُّ وَمَا لَهُمْ مِنَ اللَّهِ مِنْ وَاقٍ ﴿۳۴﴾ مَثَلُ الْجَنَّةِ الَّتِي وُعِدَ الْمُتَّقُونَ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ أُكُلُهَا دَائِمٌ وَظِلُّهَا تِلْكَ عُقْبَى الَّذِينَ اتَّقَوْا وَعُقْبَى الْكَافِرِينَ النَّارُ ﴿۳۵﴾وَالَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ يَفْرَحُونَ بِمَا أُنْزِلَ إِلَيْكَ وَمِنَ الْأَحْزَابِ مَنْ يُنْكِرُ بَعْضَهُ قُلْ إِنَّمَا أُمِرْتُ أَنْ أَعْبُدَ اللَّهَ وَلَا أُشْرِكَ بِهِ إِلَيْهِ أَدْعُو وَإِلَيْهِ مَآبِ ﴿۳۶﴾

ایشان را عذاب است در زندگانی دنیا و هرآئينه عذاب آخرت سخت تر است و نیست ایشانرا از اللّه تعالٰی هیچ نجات دهنده ﴿ ۳۴ ﴾
حال جنت که وعده داده شده با متقیان که میرود از زیر آن جویها میوه های آن همیشه است و سایه (نیز همیشه است) این است انجام متقیان و انجام کافران اتش است ﴿ ۳۵ ﴾
و آن کسانی که دادیم ایشانرا کتاب خوش میشوند به آنچه نازل شده بسوی تو و از این گروه کسانی اند که انکار میکنند از بعضی از حصه قرآن تو بگو جز این نیست که امر شده مرا که عبودیت را خاص کنم به اللّه تعالٰی و شرک به او نمی کنم بسوی توحید او میخوانم مردمانرا و خاص بسوی اوست بازگشت من ﴿ ۳۶ ﴾

[۳۴] در این تخویف دنیوی و اخروی هردو است - تخویف دنیوی به قحطی طوفان ها وغیره است (أَشَقُّ) این لفظ در معنی از اکبر و اغلظ افزود است یعنی با وجود بزرگ بودن و کلان بودن سختی آن نیز بسیار است (وَاقٍ) ضرف نجات دهنده اگر ولایت با همراه او باشد یا نباشد و وال آنست که با بودن ولایت حفاظت نیز میکند -
[۳۵] در این آیت بشارت به مومنان است و تقابل به کافران در عاقبت است (أُكُلُهَا دَائِمٌ) این دلیل است که برجنت فنا نمی آید -
[۳۶] در این آیت اولاً دلیل نقلی برای مومنان از کتب اهل کتاب است از سببی که اتینا برای نیکان اهل کتاب استعمال میگردد (يَفْرَحُونَ) اشاره است که فرح علماء نیک بر کتاب اللّه به کار است چنانچه در آیت (۵۸) سوره یونس است - و مصداق این (آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ) صحابه کرام و این امت است یا مومنان کتابیان پیش مراد اند اینگونه خازن ذکر کرده است - چون در این آیت تقابل منکر و مومن مقصد است و برای تقابل عقیده توحید با همراه بودن دعوت و عقیده قیامت به کار است پس اینجا آنرا ذکر کرد که أَنْ أَعْبُدَ اللَّهَ وَلَا أُشْرِكَ - و در آیت (۳۰) صرف اظهار عقیده در باره رحمان مراد بود پس آنجا دعوت را ذکر نکرده است و با رحمانیت توبه نیز مناسب بود باز زجر به منکرین است باز دلیل وحی است (مَنْ يُنْكِرُ بَعْضَهُ ) مراد از بعضه مسئله توحید است زیرا ایشان قرآن را قبول دارند ولی مسئله توحید را در آن قبول ندارند چنانچه در آیت (۴۶) سوره اسراء ذکر است -