وَاصْبِرْ وَمَا صَبْرُكَ إِلَّا بِاللَّهِ وَلَا تَحْزَنْ عَلَيْهِمْ وَلَا تَكُ فِي ضَيْقٍ مِمَّا يَمْكُرُونَ ﴿۱۲۷﴾ إِنَّ اللَّهَ مَعَ الَّذِينَ اتَّقَوْا وَالَّذِينَ هُمْ مُحْسِنُونَ ﴿۱۲۸﴾

و صبر کن و نیست صبر تو مگر به مدد اللّه تعالٰی است و اندوه مخور بر ایشان و مباش در تنگدلی از آنکه نیرنگ میکنند ﴿۱۲۷﴾
هرآئينه اللّه تعالٰی خاص (در امداد کردن) همراه متقیان است و کسانیکه ایشان نیکوکارانند ﴿۱۲۸﴾

[۱۲۷] در این بیان سه اداب برای دعوت کننده است - ادب اول (وَاصْبِرْ) در آیت گذشته اختیار برای معاقبه و صبر کردن بود و در این آیت تعین صبر است - سبب آن اینست که در آن آیت خطاب به داعیان عام بود و در این آیت مخاطب امیر داعیان است و در حال هر دو فرق به کار است و دوم (لَا تَحْزَنْ) مراد از این اظهار غم و افسوس است به این طریقه که از دیگر کارها غافل شود و سوم (وَلَا تَكُ فِي ضَيْقٍ) مراد از این غم و افسوس کردن است -
[۱۲۸] در آیت بشارت به معیت خاصه اللّه تعالٰی برای داعیان است که او نصرت کردن است لیکن با دو شرط برای داعی یکی تقویٰ دوم احسان - و احسان به معنی اخلاص است - مراد از تقویٰ عقیده توحید و دوری از شرک است و مراد از محسنون عمل بر طاعات است -
فایده: به هرم بن حبان رضی اللّه عنه در هنگام نزع گفته شد که برای ما نصیحت کن او گفت من شمارا وصیت میکنم به آیت های آخری سوره نحل -