إِذْ أَوَى الْفِتْيَةُ إِلَى الْكَهْفِ فَقَالُوا رَبَّنَا آتِنَا مِنْ لَدُنْكَ رَحْمَةً وَهَيِّئْ لَنَا مِنْ أَمْرِنَا رَشَدًا ﴿۱۰﴾ فَضَرَبْنَا عَلَى آذَانِهِمْ فِي الْكَهْفِ سِنِينَ عَدَدًا ﴿۱۱﴾

چون پناه گرفتند جوانان به غار پس گفتند ائ پروردگار ما بده ما را از نزد خود ثباتی و آسان گردان بر ما از این کار ما کامیابی را ﴿۱۰﴾
پس تپ تپ زدیم بر گوش های ایشان در غار سالی چند به شمار ﴿۱۱﴾

[۱۰] در این آیت عجز اصحاب کهف به هجرت کردن به غار ذکر است و باز دعا ایشان ذکر است به همراه طلب رحمت و رشد و این در دین نصرانیت (با یک قول) جایز است که رهبانیت را اختیار کنند و در غار زندگی بگذرانند -
فایده: این دلیل بر این سخن است که هجرت کردن برای حفاظت دین در هنگام فتنه و خوف سنت اولیاء و انبیاء است و این به غار رفتن آنها دلیل برای آن پیران شده نمی تواند که بدون کدام ترس فتنه و فساد در غار ها چهله میکشند و باوجود قدرت ایشان دعوت دین و نمازهای جماعت را ترک میکنند -
[۱۱] در این آیت اختیاج اصحاب کهف را به اللّه تعالٰی در خواب بردن ذکر کرده است - چون ایشان به دعوت دین مانده شده بودند اللّه تعالٰی برای ایشان راحتی داد با خواب و آذان را ذکر کرد از سببی که کمال خواب آنوقت می آید که گوش ها از شنیدن سخن ها بسته شوند همچنین در این اشاره است که این به خواب بردن شفقت اللّه تعالٰی بر ایشان بود مانند که مادر از سبب شفقت برگوش های فرزند خود در هنگام خواب دادن میزند -