قَالَتْ إِنِّي أَعُوذُ بِالرَّحْمَنِ مِنْكَ إِنْ كُنْتَ تَقِيًّا ﴿۱۸﴾ قَالَ إِنَّمَا أَنَا رَسُولُ رَبِّكِ لِأَهَبَ لَكِ غُلَامًا زَكِيًّا ﴿۱۹﴾ قَالَتْ أَنَّى يَكُونُ لِي غُلَامٌ وَلَمْ يَمْسَسْنِي بَشَرٌ وَلَمْ أَكُ بَغِيًّا ﴿۲۰﴾

او گفت هرآئينه من پناه می جویم به رحمان از تو اگر هستی متقی (پس به کنار رو) ﴿۱۸﴾
گفت جز این نیست که من فرستاده پروردگار تو ام (او میگوید) تا بخشم به تو پسر پاکیزه ﴿۱۹﴾
گفت چگونه باشد برای من پسر و دست نزده است به من هیچ بشر و نیستم من بدکاره ﴿۲۰﴾

[۱۸] معلوم شد که مریم بر غیب نمی فهمید جبرائیل را نشناخت - و همچینین در تعوذ محتاج اللّه تعالٰی است (إِنْ كُنْتَ تَقِيًّا) جزاء آن حذف است معنی این است اگر تو از اللّه تعالٰی میترسی از من به کنار برو یا تقیا به معنی عقلمند است (بِالرَّحْمَنِ) صفت رحمٰن نزد آنها مشهور بود -
[۱۹] لفظ رسول دلیل است که (لِأَهَبَ) کلام اللّه تعالٰی است از سببی که رسول کلام مرسل را ذکر میکند از این جهت که هبه کننده اولاد اللّه تعالٰی است ، جبرائيل نیست و در این قرآئت (لِهَبَ) نیز ثابت است -
[۲۰] این قول او به طور تعجب است و سبب تعجب را بعداً ذکر کرده است یا طلب کیفیت است و این تعجب به اعتبار عادت است -