أَفَلَمْ يَهْدِ لَهُمْ كَمْ أَهْلَكْنَا قَبْلَهُمْ مِنَ الْقُرُونِ يَمْشُونَ فِي مَسَاكِنِهِمْ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَاتٍ لِأُولِي النُّهَى ﴿۱۲۸﴾ وَلَوْلَا كَلِمَةٌ سَبَقَتْ مِنْ رَبِّكَ لَكَانَ لِزَامًا وَأَجَلٌ مُسَمًّى ﴿۱۲۹﴾ فَاصْبِرْ عَلَى مَا يَقُولُونَ وَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ وَقَبْلَ غُرُوبِهَا وَمِنْ آنَاءِ اللَّيْلِ فَسَبِّحْ وَأَطْرَافَ النَّهَارِ لَعَلَّكَ تَرْضَى ﴿۱۳۰﴾ وَلَا تَمُدَّنَّ عَيْنَيْكَ إِلَى مَا مَتَّعْنَا بِهِ أَزْوَاجًا مِنْهُمْ زَهْرَةَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا لِنَفْتِنَهُمْ فِيهِ وَرِزْقُ رَبِّكَ خَيْرٌ وَأَبْقَى ﴿۱۳۱﴾

پس آیا اشکار نشده ایشان را که بسا هلاک کردیم پیش از ایشان از قرن ها که میگردند در خانه های ایشان هرآئينه در این البته نشانهای است صاحبان عقل را ﴿۱۲۸﴾
و اگر نمی بود فیصله که پیشی گرفته از طرف پروردگار تو البته بودی عذاب لازم و اگر نمی بود موعدی مقرر شده ﴿۱۲۹﴾
پس صبر کن برآنچه میگویند وتسبیح گوی با حمد رب خود پیش از طلوع آفتاب و پیش از پنهان شدن آن و از وقت های شب پس تسببح بخوان و در اطراف روز تا تو خوشنود گردی ﴿۱۳۰﴾
و مدوز چشمانت را به آن سامان دنیا که دادیم به مالداران از ایشان برای زینت زندگانی دنیا تا بیازمائیم ایشان را در آن و رزق رب تو بهتر و پاینده تر است ﴿۱۳۱﴾

[۱۲۸] در این آیت تخویف دنیوی با زجر است مراد از یَهدِ هدایت عقل است که ایشان از عقل کار نمی گیرند که قوم های پیش به کدام سبب هلاک شدند -
[۱۲۹] در این نیز تخویف است و مراد از کلمه مهلت دادن عذاب است که در تقدیر نوشته است یا این فیصله که بغیر الزام حجت عذاب نمی دهد -
[۱۳۰] در این آیت تشجیع به صبر کردن و به بیان توحید است (وَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ) مراد از این عقیده توحید در دل است و ذکر تسبیح و حمد به زبان است و عمل تسبیح و حمد است که آن نماز خواندن است - و در این آیت پنج اوقات نماز ذکر شده است از سببی که پیش از طلوع آفتاب نماز فجر است و پیش از پنهان شدن آفتاب نماز دیگر است و مراد از اوقات شب نماز شام و خفتن است و مراد از اطراف النهار نماز پیشین (ظهر) است از سببی که وقت پیشین طرف آخری نصف اول است - و طرف اول نصف آخری است پس این در دو اطراف شد و مراد از جمع اطراف دو است (لَعَلَّكَ تَرْضَى) این دلیل است که عمل کردن بر این آیت سبب خوشنودی است - و در این برای دعوت کننده سه آداب ذکر شد -
[۱۳۱] در این آیت تزهید فی الدنیا است و این ادب چهارم است مراد این است که به مالهای مردم دنیا دار حرص کردن سبب غفلت از نماز است (أَزْوَاجًا) آن ثروتمندانی که در ثروت بایکدیگر نزدیک اند و در دنیا پرستی مشابه اند (رِزْقُ رَبِّكَ) مراد از آن رزق حلال دنیا است و معنی ابقٰی اینکه برکات او همیشه میباشد یا مراد از آن رزق جنت است -