فَمَا أُوتِيتُمْ مِنْ شَيْءٍ فَمَتَاعُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَمَا عِنْدَ اللَّهِ خَيْرٌ وَأَبْقَى لِلَّذِينَ آمَنُوا وَعَلَى رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ ﴿۳۶﴾ وَالَّذِينَ يَجْتَنِبُونَ كَبَائِرَ الْإِثْمِ وَالْفَوَاحِشَ وَإِذَا مَا غَضِبُوا هُمْ يَغْفِرُونَ ﴿۳۷﴾ وَالَّذِينَ اسْتَجَابُوا لِرَبِّهِمْ وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَأَمْرُهُمْ شُورَى بَيْنَهُمْ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنْفِقُونَ ﴿۳۸﴾

پس آنچه داده شده شما را هر چیزی که است پس سامان لذت زندگانی دنیوی است و آنچه نزد اللّه تعالٰی است بهتر است و پاینده تر است برای آنهای که ایمان دارند و بر پروردگار خود توکل میکنند ﴿۳۶﴾
و برای آنهای که پرهیز میکنند از گناهان کبیره و بدی اشکارا و وقتیکه به خشم می آیند ایشان در میگذرند ﴿۳۷﴾
و آنهای که قبول میکنند حکم پروردگار خود را و برپا میدارند نماز را و کار ایشان مشوره کردن است در میان ایشان و از مالی که عطا کردیم به ایشان خرچ میکنند ﴿۳۸﴾

[۳۶] در این تزهید فی الدنیا است یعنی هرکرا که اللّه تعالٰی کشتی داده باشد و در هواهای معتدل میگرداند و از غرق شدن محفوظ باشد این نفع اندک دنیا است پس با این تکبر کردن و شرک کردن و فراموش کردن توحید اللّه تعالٰی را جائز نیست (لِلَّذِينَ آمَنُوا) برای حصول نعمات آخرت ذریعه را نه صفات ذکر میکند و در این آیت دو را ذکر کرده است ، ایمان، توکل کردن بر اللّه تعالٰی و در صفت اولی اشاره به نجات یافتن از شرک جلی است و در دوم اشاره است خود را نجات دادن از شرک خفی از سببی که در توکل این معنی است که بجز از اللّه تعالٰی به هیچ چیزی التفات نمی کند -
[۳۷] در این صفت سوم و چهارم را ذکر میکند - آن دو صفات پیش ایجابی بود و این هر دو صفات سلبی است (كَبَائِرَ الْإِثْمِ) هر آن گناهی که عقوبت آن بیشتر و سخت باشد شرک، قتل، زنا دزدی و نافرمانی پدر و مادر، جادو کردن قسم دروغین خوردن، بهتان وغیره اینها کبیره است (وَالْفَوَاحِشَ) این خاص بعد از عام است یعنی گناهانی که عقل و طبع نیز از آن نفرت میکند - و قباحت آن به هر صاحب عقل اشکار باشد مانند زنا ، دروغ ، بازی دادن ، خیانت وغیره در آن داخل است (وَإِذَا مَا غَضِبُوا هُمْ يَغْفِرُونَ) پیش حقوق اللّه ذکر بود و در این حقوق العباد را ذکر میکند و این صفت اعتدال است یعنی اگر کسی توحین او را میکند پس از این سبب به خشم میشود لیکن باز عوض نمی گیرد بلکه بخشش میکند -
[۳۸] در این صفت پنجم، ششم، هفتم و هشتم را ذکر میکند (وَأَمْرُهُمْ شُورَى بَيْنَهُمْ) در این اشاره به اتفاق و اتحاد است که سبب آن مشوره کردن با هم دیگر است و مشوره برای ساختن احکام نیست بلکه برای نافذ کردن احکام است و به آن شوری اسلامی گفته میشود و آنکه شوری و جمهوریت غربی است آن برای ساختن احکام میباشد و آن شرک است و در این سوره این صفت را از سببی ذکر کرد که دعوی این سوره توحید فی الحکم بود پس برای نافذ کردن آن شوری در کار است -