وَمِنْهُمْ مَنْ يَسْتَمِعُ إِلَيْكَ حَتَّى إِذَا خَرَجُوا مِنْ عِنْدِكَ قَالُوا لِلَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ مَاذَا قَالَ آنِفًا أُولَئِكَ الَّذِينَ طَبَعَ اللَّهُ عَلَى قُلُوبِهِمْ وَاتَّبَعُوا أَهْوَاءَهُمْ ﴿۱۶﴾ وَالَّذِينَ اهْتَدَوْا زَادَهُمْ هُدًى وَآتَاهُمْ تَقْوَاهُمْ ﴿۱۷﴾

و بعضی مردم آن است که گوش می نهد بسوی تو (به جاسوسی) تا چون بیرون روند از نزد تو گویند به آنهای که داده شده آنها را علم چه گفت او حالا آن مردمان آنهای اند که مهر نهاده است اللّه تعالٰی بر دلهای ایشان و ایشان پیروی میکنند خواهشات خود را ﴿۱۶﴾
و آنهای که بر هدایت اند زیاده میکند اللّه تعالٰی ایشان را هدایت و میدهد به ایشان (توفیق) تقویٰ را ﴿۱۷﴾

[۱۶] این اشاره به تقسیم کافران است که بعضی ایشان چنین عمل میکنند و این عمل منافق است (مَاذَا قَالَ آنِفًا) یعنی توجه ایشان به کلام اللّه و رسول نمی باشد در غفلت میباشند پس نمیدانند و مراد آن کلامی است که ایشان شنیدند یا مراد از آن کلامی است که بعد از بیرون شدن ایشان بود ایشان پرسان آنرا میکنند به این فکر که در نبودن ما چه گفته است - یا اینکه در غفلت نمی باشند لیکن به طریقه استهزاء و با نفرت میگویند - میگویند که این نبی چه سخنان بیهوده گفت -
[۱۷] این در مقابله پیش دو صفت مومنان را ذکر میکند (زَادَهُمْ) مؤمن که قرآن را می شنود اللّه تعالٰی از سبب آن ایمان او را زیاده میسازد -