يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَرْفَعُوا أَصْوَاتَكُمْ فَوْقَ صَوْتِ النَّبِيِّ وَلَا تَجْهَرُوا لَهُ بِالْقَوْلِ كَجَهْرِ بَعْضِكُمْ لِبَعْضٍ أَنْ تَحْبَطَ أَعْمَالُكُمْ وَأَنْتُمْ لَا تَشْعُرُونَ ﴿۲﴾ إِنَّ الَّذِينَ يَغُضُّونَ أَصْوَاتَهُمْ عِنْدَ رَسُولِ اللَّهِ أُولَئِكَ الَّذِينَ امْتَحَنَ اللَّهُ قُلُوبَهُمْ لِلتَّقْوَى لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَأَجْرٌ عَظِيمٌ ﴿۳﴾ إِنَّ الَّذِينَ يُنَادُونَكَ مِنْ وَرَاءِ الْحُجُرَاتِ أَكْثَرُهُمْ لَا يَعْقِلُونَ ﴿۴﴾

ائ مومنان بلند مکنید آوازهای خود را بالای آواز نبی صل اللّه وعلیه وسلم و بلند مگوئيد با او سخن مانند بلند گفتن سخن شما بعضی بر بعضی (نشود) اینکه ضایع شود عملهای شما و شما ندانید ﴿۲﴾
به تحقیق آنهای که پست میکنند آواز خود را در نزد رسول اللّه صل اللّه وعلیه وسلم اینها آنهای اند که آزموده است اللّه تعالٰی دلهای ایشان را برای تقوی ایشان راست آمرزش و پاداش بزرگ ﴿۳﴾
به تحقیق آنهای که آواز میدهند ترا از پشت دیوارها اکثر ایشان نمیدانند ﴿۴﴾

[۲] این ادب دوم است در این مقصد احترام و توقیر صاحب شرع و از کلام او است و در این اشاره به رعایت سنت است در کیفیات و صفات (وَلَا تَجْهَرُوا لَهُ بِالْقَوْلِ) بین این و جمله اول یک فرق این است که در آن مراد بود که کلام و آواز خود را از کلام نبی صل اللّه وعلیه وسلم اعلی مگردانید و مطلب این جمله است که با دیگران مساوی و برابر نیز مگردانید (أَنْ تَحْبَطَ أَعْمَالُكُمْ) یعنی بی ادبی نبی صل اللّه وعلیه وسلم اگر چه از بی اعتنائی باشد لیکن چون عادت بگردد سبب برای اهانت نبی صل اللّه وعلیه وسلم میگردد و اهانت او سبب کفر است و کفر سبب ضایع شدن اعمال است -
[۳] این بشارت برای اهل ایمان است که التزام ادب ذکر شده پیش را کنید و این چهار احوال و صفات برای صحابه کرام است (يَغُضُّونَ أَصْوَاتَهُمْ) در احایث بخاری ذکر است که بعد از نزول این آیت عمر رضی اللّه با چنان ادب به آواز پست در مجلس نبی صل اللّه وعلیه وسلم سخن میگفت که گاهی نبی صل اللّه وعلیه وسلم نمی شنید باز دوباره از او پرسان میکرد که تو چه گفتی و چنین روایت در باره ابوبکر رضی اللّه عنه نیز آمده است (امْتَحَنَ اللَّهُ قُلُوبَهُمْ) یعنی اللّه تعالٰی دلهای ایشان را از فکر و عقیده قبیح پاک گردانیده است و فراخ کرده است برای قبول کردن تقوی یا اشکار کردن تقوی -
[۴] این زجر برای آنان است که مراعات ادب پیش را نمیکنند (الْحُجُرَاتِ) به آن زمینی گفته میشود که با دیوار احاطه شده باشد لیکن اکثر برای خانه استعمال میگردد که در آن اطاق سکونت و حویلی باشد که با دیوارها احاطه شده باشد اینجا مراد دیوار های خانه است (أَكْثَرُهُمْ) را از سببی گفت که آواز های بعضی کسان بدون اختیار بلند بود و شربینی گفته است که اکثر به معنی کل است -