فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۶۱﴾ وَمِنْ دُونِهِمَا جَنَّتَانِ ﴿۶۲﴾ فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۶۳﴾ مُدْهَامَّتَانِ ﴿۶۴﴾ فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۶۵﴾ فِيهِمَا عَيْنَانِ نَضَّاخَتَانِ ﴿۶۶﴾ فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۶۷﴾ فِيهِمَا فَاكِهَةٌ وَنَخْلٌ وَرُمَّانٌ ﴿۶۸﴾ فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۶۹﴾ فِيهِنَّ خَيْرَاتٌ حِسَانٌ ﴿۷۰﴾

پس از کدام یک احسانات پروردگار خود شما هر دو انکار میکنید ﴿۶۱﴾
و غیر از این دیگر باغهای قسما قسم است ﴿۶۲﴾
پس از کدام یک احسانات پروردگار خود شما هر دو انکار میکنید ﴿۶۳﴾
سبز تیره میباشند ﴿۶۴﴾
پس از کدام یک احسانات پروردگار خود شما هر دو انکار میکنید ﴿۶۵﴾
در آن چشمه ها اند فواره کننده اند (برآمدن آب به فشار) ﴿۶۶﴾
پس از کدام یک احسانات پروردگار خود شما هر دو انکار میکنید ﴿۶۷﴾
در آن میوه هست و خرما و آنار است ﴿۶۸﴾
پس از کدام یک احسانات پروردگار خود شما هر دو انکار میکنید ﴿۶۹﴾
در آن همسران پسندیده زیبا صورت میباشند ﴿۷۰﴾

[۶۳،۶۲] از این آیت جنت های قسم دوم را در بشارت ذکر میکند برای مومنان قسم دوم و یازده صفات اینها را نیز می آورد (وَمِنْ دُونِهِمَا) لفظ دُونِ اشکار دلالت میکند که این جنت ها از پیش ها در فضیلت و درجات کم اند و ابن کثیر این را از ابن عباس رضی اللّه عنهما نقل کرده است -
[۶۵،۶۴] این صفت اول جنتان است وقتیکه درخت ها بوته ها و چمن ها بسیار سبز و تازه باشند سیاه اشکار میگردند به این ادهیمام گفته میشود در این اشاره است به بیشتر بودن درخت ها و بوته ها و چمن ها و به تازه بودن بیشتر و به سبز بودن بیشتر -
[۶۷،۶۶] این صفت دیگر جنت ها است (نَضَّاخَتَانِ) این چشمه ها بسیار آب و مشک و خوشبوئي و خیر و برکت بر جنتیان می آورد و این نیز از نعمت های بسیار است از این سبب در اینجا نیز لفظ الآءِ گفته شد -
[۶۹،۶۸] این صفت دیگر است و در آن سه انعامات ذکر میکند (وَنَخْلٌ وَرُمَّانٌ) وجه تخصیص آن این است که در زمان نزول قرآن در علاقه حجاز این دو میوه زیاد موجود بود -
[۷۱،۷۰] این صفت دیگر است که به ذکر کردن نعمت های دیگر (خَيْرَاتٌ) یعنی خاوندان خیر و فایده ها اند - یا معنی این است که دارای اخلاق و صفات پسندیده اند - و حِسَانٌ، به این معنی که جسم ها و روی های ایشان بسیار زیبا میباشند -