قُلْ هُوَ الرَّحْمَنُ آمَنَّا بِهِ وَعَلَيْهِ تَوَكَّلْنَا فَسَتَعْلَمُونَ مَنْ هُوَ فِي ضَلَالٍ مُبِينٍ ﴿۲۹﴾ قُلْ أَرَأَيْتُمْ إِنْ أَصْبَحَ مَاؤُكُمْ غَوْرًا فَمَنْ يَأْتِيكُمْ بِمَاءٍ مَعِينٍ ﴿۳۰﴾

بگو اوست ذات رحمان ایمان آوردیم ما به او و خاص بر او سپردیم خود را پس زود است که بدانید شما که کیست آن آنکه در گمراهی اشکار است ﴿۲۹﴾
بگو فکر کنید اگر گردد صبح آب شما خشک پس کیست که بیارد برای شما آب چشمه زار ﴿۳۰﴾

[۳۰] این نیز دلیل اعترافی سکوتی است و تخویف را ذکر میکند به مثال یک عذاب که آن خشک شدن آب است (غَوْرًا) که در زمین چنین داخل و خشک شود که به کندن زمین باز نمی برآید و مراد از این آب چشمه ها و چاها و نهرها است (مَعِينٍ) صیغه مفعول از عین است یعنی اشکار که چشم آنرا می بیند یا صیغه فعیل است از معن یعنی آب زیاد روان چشمه زار و به آب شیرین نیز گفته میشود و جواب این سوال از طرف مشرکان همین است که اللّه تعالٰی این آب را کشیده میتواند و در آب بسیار برکات الهیه است پس لازماً از آن اشکار شد که برکات دهنده یک اللّه تعالٰی است -