كَلَّا بَلْ لَا يَخَافُونَ الْآخِرَةَ ﴿۵۳﴾ كَلَّا إِنَّهُ تَذْكِرَةٌ ﴿۵۴﴾ فَمَنْ شَاءَ ذَكَرَهُ ﴿۵۵﴾ وَمَا يَذْكُرُونَ إِلَّا أَنْ يَشَاءَ اللَّهُ هُوَ أَهْلُ التَّقْوَى وَأَهْلُ الْمَغْفِرَةِ ﴿۵۶﴾

هیچگاه نیست بلکه ایشان نمی ترسند از آخرت ﴿۵۳﴾
هرآئینه این البته نصیحت است ﴿۵۴﴾
پس هرکه میخواهد نصیحت بگیرد ﴿۵۵﴾
و نصیحت نمی گیرند ایشان مگر که بخواهد اللّه تعالٰی اوست سزاوار آنکه از او بترسند و اوست سزاوار آنکه بیامرزد ﴿۵۶﴾

[۵۶] در این تصریح است که کارهای بنده به مشیت (اراده) اللّه تعالٰی است مانند این در سوره تکویر (۲۹) نیز است لیکن در آن سوره کلام بر مشیّت است پس مشیت انسان را به مشیت اللّه تعالٰی موقوف کرد و در این سوره بحث بر تذکیر است پس تذکیر انسان را مشروط کرد به مشیت اللّه تعالٰی (هُوَ أَهْلُ التَّقْوَى) یعنی با تذکیر قرآن تقوی از شرک و کفر حاصل میگردد و با تقوی مغفرت حاصل میگردد واین هر دو خاص است به اللّه تعالٰی از این سبب اهل گفت -