يَصْلَوْنَهَا يَوْمَ الدِّينِ ﴿۱۵﴾ وَمَا هُمْ عَنْهَا بِغَائِبِينَ ﴿۱۶﴾ وَمَا أَدْرَاكَ مَا يَوْمُ الدِّينِ ﴿۱۷﴾ ثُمَّ مَا أَدْرَاكَ مَا يَوْمُ الدِّينِ ﴿۱۸﴾ يَوْمَ لَا تَمْلِكُ نَفْسٌ لِنَفْسٍ شَيْئًا وَالْأَمْرُ يَوْمَئِذٍ لِلَّهِ ﴿۱۹﴾

داخل میشوند به آن بروز جزاء ﴿۱۵﴾
و نیستند ایشان از آن پنهان شدگان ﴿۱۶﴾
و چه چیز دانانند ترا که چیست روز جزاء ﴿۱۷﴾
باز چه چیز دانانند ترا که چیست روز جزاء ﴿۱۸﴾
روزی است که نتواند اختیار هیچ نفس برای نفس دیگری از چیزی و همه اختیار در آن روز مر اللّه تعالٰی را است ﴿۱۹﴾

[۱۸،۱۷] در این آیات عظمت روز جزا را ذکر میکند برای تاکید تخویف اخروی -
[۱۹] این ذکر بعضی عظمت شان آن روز است (يَوْمَ لَا تَمْلِكُ) در این جمله نفی ملک و تصرف از غیراللّه است و در جمله دوم اثبات آن خاص برای اللّه تعالٰی است و این توحید کامل است (وَالْأَمْرُ) امر عام است از ملک (پادشاهی) (يَوْمَئِذٍ) حالا در دنیا نیز امر (اختیار) صرف از اللّه تعالٰی است به دلیل سوره اعراف (۵۴) و سوره قصص (۶۸) لیکن تخصیص آخرت را از سببی کرد که در دنیا بعضی مردمان دعویٰ شرکت را میکنند در آخرت آنرا نمی توانند -