وَذَكَرَ اسْمَ رَبِّهِ فَصَلَّى ﴿۱۵﴾ بَلْ تُؤْثِرُونَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا ﴿۱۶﴾ وَالْآخِرَةُ خَيْرٌ وَأَبْقَى ﴿۱۷﴾ إِنَّ هَذَا لَفِي الصُّحُفِ الْأُولَى ﴿۱۸﴾ صُحُفِ إِبْرَاهِيمَ وَمُوسَى ﴿۱۹﴾

و یاد کرد نام پروردگار خود را پس نماز خواند ﴿۱۵﴾
بلکه پسند میکنید شما زندگانی دنیا را ﴿۱۶﴾
و آخرت بهتر و جاویدانی است ﴿۱۷﴾
هرآئینه این است در کتاب های پیشینیان ﴿۱۸﴾
که کتابهای ابراهیم و موسیٰ (علیهماالسلام) است ﴿۱۹﴾

[۱۷،۱۶] این دعوی سوم سوره است زجر به حب دنیا است (بَلْ) در این ترقی است یعنی شما تزکیه نمی کنید بلکه زندگانی دنیا را پسند میکنید آنرا بر آخرت پیش میکنید برای آن محنت میکنید و برای آخرت محنت نمی کنید - سبب بهتر بودن این است که آخرت مشتمل بر سعادت جسمی و روحانی است و دنیا چنین نیست و همچنین لذت های دنیا با مصیبت ها یکجا است و لذت های آخرت خالص است - و نعمت های آخرت همیشه است و متاع دنیا فانی است -
[۱۹،۱۸] این دلیل نقلی از کتابهای پیش است - هَذَا اشاره به مضمون تمام سوره است به قول ابولعالیه و اشاره به مضمون قدافلح است به قول ابن جریر و اشاره است به مضمون قرآن در قول ضحاک (صُحُفِ إِبْرَاهِيمَ وَمُوسَى) مانند این در سوره نجم (۳۷،۳۶) نیز ذکر است و تخصیص آن از سببی است که اهل مکه دعویٰ ملت ابراهیمی را میکردند و امت موسیٰ علیه السلام در این وقت نزدیک موجود بود -