فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَسُقْيَاهَا ﴿۱۳﴾ فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُمْ بِذَنْبِهِمْ فَسَوَّاهَا ﴿۱۴﴾ وَلَا يَخَافُ عُقْبَاهَا ﴿۱۵﴾

پس گفت ایشان را رسول اللّه تعالٰی (رعایت کنید) شتر اللّه تعالٰی را و نوبت آب آنرا ﴿۱۳﴾
پس دروغگو گفتند او را پس پی کردند آن شتر او را پس هلاکت آورد بر ایشان پرودرگار ایشان به سبب گناه ایشان پس به خاک یکسان کرد آنها را ﴿۱۴﴾
و نمی ترسید اللّه تعالٰی از آنجام این کار ﴿۱۵﴾

[۱۳] مراد از (رَسُولُ اللَّهِ) صالح علیه السلام است -
[۱۵،۱۴] در پیش تکذیب عام مراد بود و اینجا تکذیب این قول مراد است که نَاقَةَ اللَّهِ اه - (فَدَمْدَمَ) دمدمه در اصل عام کردن عذاب و بار بار آوردن و هلاک کردن و برابر کردن است اینجا مراد آوردن هلاکت است بر همه قوم (بِذَنْبِهِمْ) مفرد است مراد از آن جنس گناها است طغیان ، تکذیب و عقر یا مراد از آن گناه تکذیب است که همه در آن شریک بودند (وَلَا يَخَافُ عُقْبَاهَا) در این اشاره به غلبه و قدرت اللّه تعالٰی است که از تاوان عذاب نمی ترسند -