وَسَيُجَنَّبُهَا الْأَتْقَى ﴿۱۷﴾ الَّذِي يُؤْتِي مَالَهُ يَتَزَكَّى ﴿۱۸﴾ وَمَا لِأَحَدٍ عِنْدَهُ مِنْ نِعْمَةٍ تُجْزَى ﴿۱۹﴾ إِلَّا ابْتِغَاءَ وَجْهِ رَبِّهِ الْأَعْلَى ﴿۲۰﴾ وَلَسَوْفَ يَرْضَى ﴿۲۱﴾

و البته محفوظ نگهداشته شود از آن بسیار ترسنده (متقی) ﴿۱۷﴾
آنکه میدهد مال خود را تا پاک گرداند نفس خود را ﴿۱۸﴾
و نباشد هیچکس را نزد او کدام احسانی که عوض او را دهد ﴿۱۹﴾
مگر برای طلب روی پروردگار خود که بلند است ﴿۲۰﴾
و زود است که خوشنود شود ﴿۲۱﴾

[۱۸،۱۷] در این بشارت به پنج اوصاف است - در این دو آیت دو اوصاف را ذکر کرده است -
[۲۱،۲۰،۱۹] در این سه اوصاف دیگر را ذکر میکند (وَمَا لِأَحَدٍ عِنْدَهُ) یعنی بعضی مردم تصدق را بر کسی از سببی میکنند که او پیش با او احسان کرده باشد پس بدل او را خلاص میکنند چنانچه در این دور اکثر دعوت ها و طعام ها بر بدل بنا است (استفغراللّه) این اتقیٰ از این وصف دور هستند بلکه بدون عوض تصدق میکنند (إِلَّا ابْتِغَاءَ وَجْهِ رَبِّهِ الْأَعْلَى) و وجه معنی خود است بغیر از تشبیه و تمثیل و همچنین در عرف بندگان گفته میشود که این کار را برای روی فلانی کردم یعنی رعایت او را کردم یا اینجا مضاف محذوف است یعنی رویة وجه برای طلب کردن دیدار روی (وَلَسَوْفَ يَرْضَى) این بشارت اجمالی است به نعمت های دنیوی و اخروی بی شمار شامل است -