فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرًا ﴿۵﴾ إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرًا ﴿۶﴾ فَإِذَا فَرَغْتَ فَانْصَبْ ﴿۷﴾ وَإِلَى رَبِّكَ فَارْغَبْ ﴿۸﴾

هرآئينه با دشواری آسانی است ﴿۵﴾
هرآئینه با دشواری آسانی است ﴿۶﴾
پس هرگاه بیکار (فارغ) باشي پس خود را مانده کن ﴿۷﴾
و خاص بسوی پروردگار خود رغبت کن ﴿۸﴾

[۶،۵] این دعویٰ سوره است (تسلیت) تفریع است به سه نعمت های پیش یعنی این نعمت ها سبب یُسر (اسانی) در دنیا و آخرت است (الْعُسْرِ) صحیح این است که در جمله اول مراد از عسر دنیوی یعنی فقر و غریبی است که پس از آن بسیار غنیمت ها و فتح ممالک آمد و اللّه تعالٰی بر نبی صل اللّه وعلیه وسلم و صحابه وسعت دنیوی آورد - و در جمله دوم مراد از عسر عسر دینی است یعنی تکالیف و مصایب دینی در اول بسیار بود باز از جانب اللّه تعالٰی فتح و نصرت آمد و مردم گروه گروه در دین داخل میشدند و همچنین بعد از این یُسر اخروی است (جنت ها) -
[۸،۷] بعد از ذکر انعامات ترغیب است برای شکر کردن او و دو طریقه شکر کردن او را ذکر کرده است طریقه اول (فَإِذَا فَرَغْتَ فَانْصَبْ) در این جمله مفسرین بسیار اقول ذکر کرده اند - قول بهتر این است وقتیکه فارغ شدی از کار های ضرور دنیا پس خود را مانده کن در کار دین که عبادت و دعوت کردن است -