أَرَأَيْتَ الَّذِي يَنْهَى ﴿۹﴾ عَبْدًا إِذَا صَلَّى ﴿۱۰﴾ أَرَأَيْتَ إِنْ كَانَ عَلَى الْهُدَى ﴿۱۱﴾ أَوْ أَمَرَ بِالتَّقْوَى ﴿۱۲﴾

آیا تو نمی بینی آن کسی را که منع میکند ﴿۹﴾
بنده را وقتیکه نماز میخواند ﴿۱۰﴾
آیا تو می بینی اگر او باشد بر هدایت ﴿۱۱﴾
آیا حکم به تقویٰ میکند ﴿۱۲﴾

[۱۰،۹] این صفات قبیحه دیگر مکذب را ذکر میکند (عَبْدًا) مراد از این نبی صل اللّه وعلیه وسلم است از سببی که ابوجهل او را از نماز خواندن منع میکرد نکره برای تعظیم است یعنی بنده به شان بزرگ یا تنکیر برای تعمیم است یعنی هر کسی را از نماز و اطاعت منع میکند به آنها شامل است (إِذَا صَلَّى) مراد از صلاة نماز است لیکن رکن کلان در آن خواندن قرآن است که مخالفت اصلی مشرکین با قرآن بود از آن منع میکردند حالا نیز مردم جاهلان موحدین را از خواندن نماز در مساجد خود و از خواندن قرآن منع میکنند -
[۱۲،۱۱] این صفات داعی قرآن است و در این وعظ به منع کننده است (عَلَى الْهُدَى أَوْ أَمَرَ بِالتَّقْوَى) یعنی این نبی صل اللّه وعلیه وسلم از این هر دو حالات خالی نیست بلکه هر دو صفات در آن جمع شده است از سببی که خودش بر هدایت است و برای مردمان دیگر دعوت تقویٰ میدهد -